Jos schreef:Welkom!
En, ik durf het bijna niet te zeggen, ik geloof dat ik de eerste 10 of 15 jaar ook maar één pijp heb gehad.. Toch altijd smakelijk gerookt (':)')
Wat Jos daar ^ zei vooral nooit vergeten...
Opa verteld...
Met de komst van internet lijkt pijproken nogal veranderd; mensen hebben ineens rekken, kasten en zelfs kamers vol pijpen en een halve tabakswinkel aan open tabak bij de hand. Ooit was dat anders. Laten we vooral niet vergeten hoe pijproken er de afgelopen paar honderd jaar in 9 van de 10 gevallen uitzag: je had één pijp en één tabak. En die rookte je de hele dag. Of tenminste, je had de hele dag die pijp in je hoofd steken. Driekwart van de tijd was de pijp uit, maar als je even tijd had stak je hem gewoon weer aan. Bleek er na 2 lucifers nog geen rook uit te komen, dan was hij leeg. Even uitkloppen en verse tabak en de brand erin; volgende ronde. Ik heb wel eens iemand koffie zien drinken zonder de pijp uit zijn mond te nemen.
Heel af en toe kwam het wel eens voor dat je van iemand een pijp als geschenk kreeg. Dan had je er twee. Je stak die 2e pijp ook eens op, en na een paar keer roken kwam je tot de conclusie dat je oude pijp toch eigenlijk veel beter smaakte. De gekregen pijp werd weggelegd 'voor op zondag' maar werd in werkelijkheid niet of nauwelijks gerookt. Je oude pijp kon dat continue roken overleven omdat er ondertussen een koollaag van een halve centimeter in zat (I kid you not!). Enige nadeel was dat er zo langzaam aan wel erg weinig tabak in ging, je kon dat ding wel blijven vullen.
En dan, op zeker dag, sloeg het noodlot toe. Door de dikke koollaag -het tabaksgat in de kop was ondertussen nauwelijks nog een potlood dik- spleet de pijp van boven tot onder. Of bij het leegmaken van de pijp zag je ineens daglicht aan de onderkant van de ketel; doorgebrand. Of het al lang afgekloven mondstuk brak zover af dat je de pijp niet meer tussen je tanden kon houden. Rampen! Met tegenzin promoveerde de zondagse pijp tot min of meer permanente noodoplossing. De versleten pijp werd op de schoorsteenmantel gelegd 'om nog eens naar te kijken of er nog wat aan te doen was'. Ondertussen rookte je je oude nieuwe pijp, en het was helemaal niks; het ding was scherp, reutelde en kwijlde, zat niet lekker tussen de tanden, kortom ellende!
Na een half jaar aanmodderen werd er toch overgegaan tot de aanschaf van een nieuwe pijp, en misschien wel een rekje voor 5 of 7 pijpen (zie marktplaats). Want nu had je er al drie, en die oude versleten pijp moest je alleen nog even opknappen... Maar die nieuwe nieuwe pijp bleek dan toch weer lang niet zo goed te smaken als die oude nieuwe pijp (die ondertussen grondig ingerookt was). En die oude pijp opknappen werd nooit iets.
Een pijp ging, afhankelijk van het temperament van de pijproker, ergens tussen de 3 en levenslang jaar mee. Bij zijn dood liet mijn opa een pijpenrek na met een stuk of 5 totaal versleten pijpen, een zwaar gebruikte pijp en twee nauwelijks gerookte pijpen...
Met één pijp kun je een heel eind komen!
Groet, janneman
