Maar met mijn Big Ben werd het dus niks. In totaal heb ik hem in anderhalf jaar misschien vijftig keer gerookt. Het bleef een instabiele pijp, die het gevoel gaf dat ie nooit echt ingerookt was. Eerst ging de aluminium tussenring van het mondstuk loszitten. Op zich geen probleem, maar ik merkte dat ik geen zin had om het te repareren. De eerste tekenen van relatieproblemen. Op een gegeven moment ontstond er spontaan een scheurtje in de lak aan de onderzijde. Precies op de plek waar de pijp steeds zeer snel opwarmde, ook bij uiterst voorzichtig roken. Na een poosje begon er dan bij sommige tabakken vocht uit te lopen. Daarmee was het definitief voorbij met de relatie. Een vochtige scheur, stel je voor, dat is nèt iets teveel van het goede.
Een opkalefaterer ben ik niet met twee linkerhanden. Nadat de pijp maandenlang ongerookt rondslingerde, vond ik het tijd worden om op te ruimen. Op weg naar de prullenbak werd ik dan toch nieuwsgierig naar het binnenste van de pijp. Even een zaag erbij gepakt en het rookhout in langsrichting doormidden gezaagd. Eerlijk gezegd verbaast het mij niet dat de pijp moeizaam was. Onder de filterkamer zit lucht, precies daar waar het scheurtje is ontstaan. De materiaaldikte is op die plek bijna nul. De boring lijkt niet te diep gezet, maar misschien iets te scheef. Ik blijf het een mooie pijp vinden, maar volgens mij is het ontwerp erg gevoelig voor foutjes bij de uitvoering. Is dat bij Big Ben vaker het geval, of had ik gewoon pech? Ik ben benieuwd naar ervaringen. Tenslotte de foto´s:
