http://loringpage.com/pipearticles/pipearticles.htm
http://loringpage.com/pipearticles/duntob1.htm
Ik kwam zoekend naar informatie over Dunhill tabak bij een reeks artikelen over Dunhill pijpen en tabak van John Loring uit. Misschien dat sommige van jullie deze artikelen al kennen, ik in ieder geval niet.
Ik vond met name 'A History of Dunhill Tobacco' heel interessant. Er is ook een lijst te vinden van alle Dunhill tabakken vanaf het jaar van introductie. Royal Yacht bijvoorbeeld verschijnt voor 't eerst in 1912 in de catalogus.
Wat voor mij ook een eye opener was is dat Loring inzage verschaft in hoe en waarom Engelse pijptabak geproduceerd werden op een manier die afweek van de continentale tabakken.
Op grond van regelgeving was het tot in de jaren 90 van de vorige eeuw in Engeland niet toegestaan voor tabaks blenders om chemische stoffen te gebruiken bij het produceren van pijptabak. Vandaar dat de Engelse tabakken altijd werden samengesteld uit verschillende bladsoorten die dan vervolgens werden bewerkt (persen, stoven, stomen) voor het versnijden en verpakken. Het productieproces was behoorlijk complex en nam tijd in beslag als was het maar vanwege het feit dat de ruwe tabak voldoende tijd kreeg om te rijpen.
Overigens stelt Loring dat Syrische Latakia al sinds de jaren 60 niet meer wordt geproduceerd. Dit hangt samen met een verbod van de Syrische overheid, omdat voor de productie grote hoeveelheden brandhout nodig waren hetgeen tot ontbossing leidde. De Syrische Latakia die er nog is stamt volgens hem uit oude voorraden.
Fermentatie (in feite een soort rottingsproces à la GFT bak) samenhangend met een hoge vochtigheidsgraad had tot gevolg dat Engelse tabakken niet echt lekker roken vanuit het blik.
Dat veranderde voor Dunhill tabakken in de jaren tachtig de productie werd verlegd naar Murray's in Ierland. Daar was de regelgeving minder stringent en mochten wel chemische stoffen bij de bereiding worden gebruikt, met als resultaat een wat vriendelijkere blikgeur.
Wat ik opmaak uit alles wat ik heb gelezen moet de smaak van de 'oude' Dunhill tabakken heel erg goed zijn geweest. Dat moet ook wel want waarop rust anders de reputatie van Dunhill tabak?
Ik heb zelf nog een behoorlijk voorraad Dunhill tabak uit de jaren 80 gemaakt door Murray's. Heb laatst een blik Early Morning Pipe' gekocht dat bij Orlik (?) vandaan komt en er is toch wel een behoorlijk verschil. De Dunhill van Murray (met Royal Warrant) is (zelfs na al die jaren) vochtiger, compacter en grover gesneden. De geur is dieper en voller. De continentale variant is droger en fijner gesneden. Dat vertaalt zich in de smaak. De Ierse Dunhill is ronder voller en zachter met een dikke vette rook. De Orlik versie brandt sneller en is schraler, vlakker en scherper. Maar goed: ook de Dunhill uit Noord - Ierland was waarschijnlijk al een schim van wat Dunhill ooit was.
Ik beschouw het moment dat Dunhill op het vasteland wordt geproduceerd als een caesuur. De échte Dunhill (in feite sinds 1910 onderdeel van een evolutieproces in een uiteindelijke neerwaartse richting) is 'Smoke From The Past'.
Een ding moge duidelijk zijn: er wordt nog maar weinig tabak die doorgaat voor Engelse tabak volgens de originele Engelse productiemethodes gemaakt. Van Gawith & Hoggarth weet ik het niet maar Samuel Gawith is de enige die dit nog wél doet. Heb geen zicht op Amerikaanse tabakken.
