Update!
01-03-2013
Vandaag de tussenplaat weer netjes bijgewerkt met zwarte lak. Daarna de afwerklatten in de eerste laag rode verf gezet. Afhankelijk van het resultaat, de verf is totaal onverdund aangebracht, morgen nog een laag, anders kunnen we eindelijk beginnen met de blanke lak. Het resultaat vervult me tot nog toe telkens met trots, maar het aantal handelingen om het te bereiken wordt onderhand vervelend. Ik wil onderhand aan de binnenkant beginnen!!!
Aan 1 zijkant van de koffer in hetzelfde rood als de tussenlatten een signatuurtje aangebracht.
Zoals al eerder verteld maak ik dit koffertje zoveel mogelijk met handgereedschap, aan electrisch gereedschap gebruik ik enkel een boormachine en een schuurmachine. Hierdoor gebruik ik veel gereedschap dat ooit van mijn vader is geweest. Mijn vader was vroeger wagenmaker, en na de oorlog is hij als timmerman in de bouw gaan werken.
Dat was de tijd dat bouwvakkers nog alles moesten kunnen buiten hun specialisatie. De timmerman moest bekistingen kunnen maken, profielen en kozijnen moeten kunnen maken en stellen, afbouwtimmerwerkzaamheden kunnen uitvoeren, deuren afhangen, enzovoorts. Echter zij moesten als het werk dat vroeg ook (zij het op kleinere schaal als de echte metselaars, tegelzetters, stucadoors, etc.) kunnen metselen, voegen, stucken, snijwerk maken, schilderen, tegelen, glas snijden en glaszetten, enzovoorts.
Toen ik op m'n 22e van school afkwam, hoefde ik dus weinig meer uit de praktijk op te doen, want mijn vader leerde me al ruim vooraf hoe je pragmatisch kon werken. Hoe je met je gereedschap om moest gaan (ik slijp mijn beitels en zagen zelf en zet deze in het vet als ik ze langere tijd niet gebruik) hoe je nooit met lege handen liep, hoe je ervoor zorgde dat je werk goed was voorbereid zodat je d'r niet van af hoefde, hoe je moest vloeken als je jezelf op je duim sloeg, hoe je af en toe eens afstand moest nemen van je werk omdat wanneer je er met je snufferd vlak boven op zit je het grotere geheel vergeet, hoe je voordat je naar huis gaat ervoor zorgt de boel opgeruimd achter te laten en spullen al klaargezet te hebben dat je de volgende dag weer meteen aan de gang kon, hoe.......
Mijn vader is ondertussen alweer 7,5 jaar dood. Ondanks dat de laatste 10 jaren van zijn leven door zware ziektes hij geen groot deel van mijn leven meer uitmaakte, we deden samen geen klussen meer, we gingen nergens meer naar toe, we gingen niet meer samen vissen, dat kon hij allemaal niet meer, mis ik hem nog vaak. Hij was voor mij nog steeds een anker, hij was er altijd als ik "thuis" kwam. Qua kennis en ervaring was ik hem allang ver voorbij gestreeft, maar toch keek ik erg tegen hem op. Gewoon, vanwege wie hij was, hoe hij was en hoe hij met zijn ziek zijn omging. En natuurlijk, ik heb hem ook wel vervloekt, soms tot aan zijn betovergrootouders aan toe, maar hij was mijn ouwe heer, mijn pa; en ik hield van hem.
Als ik dan zo, in mijn eigen schuur, op zijn oude werkbank en met zijn oude gereedschap aan het werk ben, praat ik ook nog vaak tegen hem. Ik sta te grinniken als ik iets verkeerds doe en waarvan ik weet dat hij dan uit z'n vel zou springen, ik kijk naar boven als iets moeilijks heel goed lukt omdat ik weet hoe trots hij dan op me zou zijn. (hoewel hij me dat nooit zou laten merken, dat hoorde ik veel later via anderen) Ik vraag hem ook wel eens om mee te denken, zo van, hoe gaan we dat nou doen pa?
Omdat ik m'n lijf compleet aan gort heb gewerkt, (veel was niet genoeg dus er werd vooral ook veel, heel veel, in de eigen tijd gewerkt) ben ik van de bouw af gemoeten, ik heb mezelf eigenlijk omgeschoold en doe nu heel ander werk. Dit betekend dat ik helaas ook veel minder met m'n handen kan werken. Dit vind ik frustrerend en verdrietig, want de kennis en het vakmanschap bezit ik nog, maar kan niet meer worden gebruikt om een fatsoenlijke boterham mee te verdienen. Afgelopen jaar heb ik voor het eerst sinds jaren weer eens wat gemaakt, mijn pijpenkast. Dit is me beter gelukt dan ik had verwacht, maar het heeft me veel pijn bezorgd, want 't lijf kan dat echt niet meer. Ondanks alles gaf me het voldoende vertrouwen om ook aan dit koffertje te gaan beginnen en ook nu voel ik veel pijn en moet ik soms echt m'n armen rust gunnen. Het mooiste echter is, dat wanneer ik zo aan het werk ben, ik weer echt even samen met mijn vader ben.
Wordt vervolgt!
.
