Ashton

[Dubois]

Ik ben benieuwd of er iemand ervaring heeft met Ashton-pijpen...

[Dubois]

Hallooooooo.........Nobody

[pijpliefhebberrobin]

Rustig joh. Bij mij duurt het ook weleens wat langer voor ze reageren.


Altijd weer die ongeduldige mensen die na een dag elijk gaan roepen .

[Winslow Collector]

Als we het over dezelfde Ashton hebben: heb zelf een unieke (en zeer grote) kalebaspijp van Bill Taylor gekocht. Van hem zelf, zonder tussenkomst van een dealer of importeur. Ieder jaar sprak ik Bill op de beurs in Dortmund en elk jaar vroeg hij of ik de kalebas al gerookt had. Ik vertelde hem elk jaar, dat ik deze nooit zou roken. En hij wilde weten hoe de pijp rookte, vóórdat hij zou sterven, waarop ik hem steeds geruststelde, dat hij dan een zeer lang leven zou genieten. De goede man leeft al enkele jaren niet meer, de pijp is nog steeds ongerookt.

Hij werd Bill "Ashton" Taylor genoemd, vanwege zijn eigen merk pijpen. Bill was vroeger pijpenmaker bij Dunhill. Ironisch genoeg ging hij weg bij Dunhill, omdat hij vond dat de kwaliteit van Dunhill achteruit ging (heeft hij mij verteld en is ook goed te merken aan de verkopen en de meningen van menig verkoper/importeur), maar het leuke/ironische is, dat Bill toch zelf nooit het niveau (of beter: de status) van Dunhill heeft kunnen bereiken.

Wat ik van de pijpen weet en gezien heb: bekijk ze individueel. Er zitten mooie en goede pijpen tussen, maar ook wel pijpen die misschien niet helemaal het geld waard zijn. Kom je een gebruikt exemplaar tegen, dan weet ik het ook niet. Daar heb ik geen ervaringen mee, daar ik mijn pijpen altijd nieuw koop.

[Dubois]

Ok, goed om weten.
Thanks !

[Dukdalf]

Ik ben eens bij hem op bezoek geweest in Londen. Zeer gastvrije en joviale man, na de rondleiding in zijn fabriekje zijn we in de lokale pub beland waar het erg gezellig en erg laat werd. Het unieke van zijn pijpen is (volgens Bill zelf, dan) dat hij aan 'oil-curing' doet: hij kookt zijn bruyere langdurig in olie wat de rookeigenschappen ten goede zou komen. Ik heb een paar van zijn pijpen en ik moet zeggen dat ze fantastisch zijn. Zoals je ziet doet Bill niet aan kleine pijpjes, het zijn kloeke apparaten met flink veel hout in de kop.

[janneman]

Dat zijn een paar mooie pijpen Dukdalf!

Dat 'oil curing' was vroeger een betrekkelijk vast onderdeel van veel Engelse pijpen. Ik weet niet of het nu nog veel gebeurd, maar ik vond het wel prettig in een nieuwe pijp. De theorie achter oil curing was dat, door de pijp in olie te kopen en dan met een hete metalen pen in de kop te drogen, het hout van alle mogelijke spapen en de 'groene' smaak ontdaan werd. Mogelijk werden daardoor ook poriën in het hout zo verder geopend. Trevor Talbart heeft ooit serieus daarmee geëxperimenteerd, en kwam in elk geval tot de conclusie dat pijpen na een oil cure inderdaad grammen lichter waren. Er werd dus in elk geval iets uit het hout verwijderd.

Mijn eigen ervaringen op het gebied van oil cured beperken zich tot één Dunhill en een heel rijtje Parkers die oil ciured waren. Ik heb er geen informatie over, maar de soepele manier waarop de twee Lorenzo pijpen die ik heb op smaak kwamen doet me eigenlijk vermoeden dat die ook een dergelijke behandeling achter de rug hadden. Doorgaans waren oil cured pijpen verrassend snel op smaak als ze nieuw waren, en het waren ook goed droog rokende pijpen, zelfs voordat de koollaag zich gevormd had. Oil cured pijpen hebben in het begin een eigen, typische smaak, maar ik heb dat altijd een aangename smaak gevonden (net zoals Meerschuim voor mijn gevoel ook een prettige maar andere smaak heeft). Na verloop van tijd verdwijnt die smaak van oil cured overigens.

[Ribbon]

Mooi spul.

[Dukdalf]

Wat Janneman zegt kan ik alleen maar beamen. De lichte, ook voor mij niet onaangename bijsmaak is na twee of drie keer roken vrijwel weg en dan hou je een erg droog rokende pijp over. Bill Taylor stelde destijds ook dat zijn koppen lichter werden door die oil-curing. Hij heeft het me ook laten zien aan de hand van een rauwe kop en een gekookte. Ik ben op diezelfde trip trouwens ook nog bij Les Wood geweest en bij de "fabriek" van Upshall, helemaal bij Stonehenge. Een bijzondere ervaring, je komt bij een groezelig loodsje in een dorp van niks, midden op zo'n eindeloze vlakte waar het leger heen en weer scheurt met tanks, en daar zit dan een man in zijn eentje pijpen te maken. De eigenaar (niet de pijpmaker) was toen ene Monty, een wat duister type vond ik...

[St Patrick]

Mooie exemplaren zeg... Vooral die twee rustieke... heel erg gaaf...

[Bommel]

Een kloek stel Dukdalf met een respectabele uitstraling.
Ook de sfeervolle belevenissen maken de beeldvorming compleet.

[Terpentijn]

LEuk om deze stukjes te lezen.