Nou, dan eens een langer stukje.
Pak uw leesbril maar even.
Mika.
De loop van tranen naar mooie herinneringen.........
Het is inmiddels alweer eventjes geleden dat ons Mika naar de eeuwige hondenvelden is gegaan. En ik moet zeggen dat de tranen plaats hebben gemaakt voor mooie herinneringen. Goeie herinneringen. Fijne gedachtes. Mooie plaatjes in je hoofd. Gewoon een algeheel goed gevoel.
Ze heeft het goed nu, het is prima zo, laat ze maar lekker ronddrentelen, daar in dat grote hondenwalhalla
Toch word je zo nu en dan nog eventjes overvallen.
Zo`n momentje had ik onlangs, toen mijn lief ging wandelen met de andere bandieten hier.
Ik had koffie gemaakt, rolde een sigaretje, en ging even buiten roken. Daarna dook ik languit de bank op, en toen sloeg het binnen. "Ik ben alleen!", maar dan echt alleen. Mika was geen "aanwezige" hond. Gewoon een lief beestje, dat in de hoek van de bank lag, en lekker op je schoot kwam gekropen.
En die momentjes waren er als de rest wandelen was. Ze kon niet meer mee op de grote wandelingen, dus wij waren dan vaak samen thuis. Af en toe gingen we nog eens mee, en dan wilde Mika zich ook nog wel even een tien minuten geven. Om daarna tussen ons in, de rest van de wandeling wat mee te sjokken.
Maar, ik was ineens alleen in ons huis. Stilletjes was het, iets tè stil naar mijn smaak. Mika maakte niet veel geluid of blafte vaak, maar er was iets in huis. Je was in elk geval niet alleen. En dat was toch even een apart momentje, dat alleen zijn. Dat raakt je dan even.
Vandaag had ik wederom zo`n raak-moment. Dan vloeien de tranen toch nog even flink. Alleen is dat dan meer in de zin van "wat hebben we je toch nog een mooi leven kunnen geven." Als ik eraan denk, dan komen de waterlanders al. Ik slik ze heel even weg voor dit moment, maar het zijn mooie tranen. Tranen omdat het zo mooi was met ons tweetjes.
Een jaar geleden waren we in Denemarken op vakantie, en ik trok daar steevast alle dagen met Mika naar het strand. We hebben daar ook een avond wandeling gedaan, en toen hebben we samen in het schemerduister op het strand gezeten, luisterend naar de bulderende branding, die moeizaam maar zwaar aan kwam rollen elke keer. Het was zo in de stilte van de nacht een oorverdovend kabaal. Maar wat een mooi moment was dat. Ons moment.
Met Mika tussen mijn knieën zat ik gehurkt op het strand. Zij tegen me aangedrukt.
Zo zittende, keken we naar een donkere zwarte zee, de zon was weg, en het was pikdonker. Er scheen nog een klein beetje aan de horizon, het laatste sprankje rode zon die zijn best deed om niet onder te gaan. Al pratende ( ik babbel altijd tegen mijn beestjes) beseften we ons beiden dat dit een momentje was. We hebben toen geknuffeld met elkaar, ik aaiend over haar bol en borst, zij haar koppie tegen me aandrukkend. Ons momentje was in Denemarken op het strand. Dáár, en op dát moment!
De dag erna zijn we gaan wandelen, samen met een vriend van ons die mee was op vakantie. Zijn hond, Flap, die is ook senior. En Ron had zich bedacht, ik ga de wandelingen met Dries meedoen, want Flap trekt ook niet meer helemaal die grote stevige wandelingen.
We trokken eropuit, en al babbelend liep ik met Mika, Ron en Flap, over het strand in Denemarken. Het slettestrand. (ja het heet echt zo, maar geen slet gezien!!) Ron heeft toen een foto gemaakt van Mika en mij. Een pracht van een foto was dat. Knap voor een telefoon overigens. Maar schitterend. (zal ze zo uploaden)
Goed, vandaag had ik dus wederom een raak-moment. En dat raak-moment heeft alles te maken met díe foto!
De pakjesbezorger,
De bekende witte bus stopte voor de deur, de bel ging, en de vrolijke pakketten bezorger drukte me een grote doos in de handen. In eerste instantie dacht ik dat het voor mijn lief was. Ik had immers niets besteld, dus waarom zou ik een pakje krijgen?
Ik wilde al naar binnen lopen toen ik mijn naam zag staan. Huh? De pakjesbezorger vroeg toen (hij stond al bij zijn wagen inmiddels, maar was ook zo weer terug), het klopt toch? Euhhh..., ja hoor, jawel. Alleen denk ik dat iemand mij hier een enorm groot plezier heeft gedaan! "Ow, maar das toch mooi! Nou, geniet er maar van hoor". Ik kreeg nog een gouden knipoog, en weg was de pakjesman weer.
Al naar binnen lopende las ik de afzender maar eens. "Herinneringen op Linnen". Dan krijg je al meteen de kriebels, en ik verdacht mijn liefste ervan. Het frappante is dat ik vanmorgen nog tegen haar zei, dat ik zat te denken om een mooie foto van Mika om te laten zetten naar een potlood versie. Die eventueel wilde inlijsten en dan op te hangen. En dan komt dit binnen! Vreemd, want zo snel is impossible. Van wie dan wel?
Open die doos!
En ik trek betreffende foto van op het strand in Denemarken eruit. En die foto kon maar van 1 iemand komen natuurlijk. De maker van de foto!
Man wat een mooie foto is dat. Acuut schoten me de tranen in de ogen. Van geluk, dat ik zo`n prachtige vriend heb. De herinnering aan Denemarken en de wandelingen met mijn Mika aldaar. Ons momentje. Etc etc........Jaaah, in een seconde kunnen er veel foto`s en gedachtes door je hoofd schieten. Dat gaat razendsnel. Ik was toch in elk geval weer "geraakt". Geraakt door Ron, geraakt door de foto, geraakt door het geheel. Die was "raak"!!
Ik zal jullie dan ook niet langer in spanning houden en de foto er eens opkletsen hier. Prachtige foto, ik ben er intens blij mee. Ze hangt inmiddels op een speciale plek, zo kan ik ze elke ochtend zien als ik naar beneden ga. Een mooie foto, een mooie gedachte........, perfect om zo de dag te beginnen toch?!
Ach nee, dat is em niet. Hier was onze Joep weer eens op zijn best, hahaha! Kon em jullie niet onthouden. Joep is onze komiek in huis. De grapjas, de lolbroek.
Maar dit is em wel!! En die heb ik nu ook op linnen staan. Prachtig gewoon.
