Het Pijprokersforum

Mus schreef:Da's simpel te zien Luys. Vergelijk "Hij is de pijp uit gegaan." met "Hij is De Pijp uit gegaan." Overigens verwijst "pijp" hier naar de gang van een konijnenhol: het konijn gaat de pijp (zijn hol) uit, maar komt niet meer terug.

De enige uitdrukkingen die ik ken met een verwijzing naar de pijp zijn: het regent pijpenstelen, de pijp aan Maarten geven (opgeven; doodgaan), zijn laatste pijp roken (doodgaan) en een zware pijp roken (door eigen schuld in de problemen komen).

De pijp uit gaan komt van de eendenkooi. De eenden gaan erin en komen er alleen aan het einde eruit door de nek omgedraaid te krijgen, van daar de pijp uit gaan.

Dat wist ik niet Robin.

Ik dacht zolang de pijp aan is, is er leven en als de pijp uit is is dat het einde. Dit komende uit een tijd dat pijproken de normaalste zaak van de wereld was.

Wat Robin verteld, klopt inderdaad als een bus. In de middeleeuwen werden aan vele vijvers eendenkooien gebouwd. Een speciaal gekweekt ras van hond met een pluimstaart lokt de eenden in de kooi. Deze zijn in de war van zijn staart, het zou op iets lijken dat ze blijkbaar als interessant beschouwen. Eens ze de kooi zijn doorlopen komen ze op het einde in een smalle pijp waarin men ze makkelijk kan nemen en de nek kan omdraaien. = De pijp uitgaan.

Deze gaat een zware pijp roken.
iemand die de wind van voren krijgt of zo iets

gr antonius

Naar iemands pijpen dansen..
Denk dat het met 'n kledingstuk te maken heeft.

"Wie de pijp niet rooken kan.
Heeft er het vermaak niet van."

Opschrift op 'n oud pijnenrek..

Generaal schreef:Naar iemands pijpen dansen..
Denk dat het met 'n kledingstuk te maken heeft.

Naar iemands pijpen dansen verwijst naar een andere betekenis van pijpen, namelijk een blaasinstrument bespelen.

Hier enkele spreekwoorden die ik op marktplaats gevonden op pijpenrekjes gevonden heb.

"Mijn pijpke is mijn beste vriend die mij ter trouwe altijd dient"
"Een tevreden roker is geen onruststoker"
"Rook Uw pijpken blij, Uw gedacht komen vrij"

Er is ook deze waarvan ik niet precies weet hoe die gaat, maar de strekking is de volgende:
"Een wijs man rookt een pijp om na te denken
Een domme man om iets in zijn mond te hebben"

En zelf verzonnen:
"Met een pijp in den hand
maakt men zich nooit van kant"

"Een pijp in de kast
is vragen om last"

"Als het aan mijn pijp ligt
zou ze mijn vrouw het liefst niet meer zien"

"Een natte pijp gerookt
smaakt als een dweil gekookt"

Nekker schreef:Wat Robin verteld, klopt inderdaad als een bus. In de middeleeuwen werden aan vele vijvers eendenkooien gebouwd. Een speciaal gekweekt ras van hond met een pluimstaart lokt de eenden in de kooi. Deze zijn in de war van zijn staart, het zou op iets lijken dat ze blijkbaar als interessant beschouwen. Eens ze de kooi zijn doorlopen komen ze op het einde in een smalle pijp waarin men ze makkelijk kan nemen en de nek kan omdraaien. = De pijp uitgaan.

De "Kooiker" dus, een ras dat een beetje Nederlandse hondenliefhebber wel moet kennen... concierge op mijn vorige-vorige job had er zo eentje. Heel lief.

Correct, dat was inderdaad het ras.

Animalis schreef:"In vermaak of verdriet vergeet uw pijpje niet"

Dat is echt een mooie!

De pijpekop...

Dag oudje! Smaakt het pijpje goed?
Wat rookt die kop mooi door…
’t Is echte meerschuim naar het schijnt…
Zeg op, wat vraagt ge er voor?

Meneer, die kop is niet te koop!
Ik kreeg hem eens cadeau
Op’t slagveld van mijn kapitein
Die viel bij Waterloo

Dat ging er daar geducht op los:
Ik stond van ’t middaguur
Tot ’s avonds zonder nat of droog,
Tourjours maar in het vuur. –

Vertel me dat een ander keer;
Toe, geef me uw pijpekop
Ik bied er een gouden tientje voor…
Wat draalt ge – kom, zeg top!” –

‘k Ben maar een arme man, meneer,
En heb een klein pensioen,
Toch, deedt ge er duizend guldens bij,
Zou ik dien ruil niet doen.

Ik stond – gelijk ik zei – in ’t vuur,
En naast mijn zij – o God!
Kreeg onze brave kapitein
Vlak in zijn borst een schot.

Ik ving hem in mijn armen op
En droeg ’t gedrang hem uit,
Verbond zijn wond en zag met vreugd
Het stroomend bloed gestuit.

Toen gaf hij mij deez’ pijpekop
En ook zijn beurs vol geld,
Hij drukte mij voor ’t laatst de hand
En stierf – gelijk een held

De beurs geef ik het arm gezin,
Wiens huis is afgebrand –
Zoo dacht ik – maar de pijpenkop
Komt in geen vreemde hand.

Al jaren lang bewaar ik hem
Gelijk een relikwie:
Zoo dikwijls ik mijn pijpje rook
Is’t of ik hem nog zie. –

Mooi, brave borst! – Hoe heette hij
Die goede kapitein?”
Wij noemden hem »le bon papa”,
Zijn naam was VAN DER KLEIN.

Ziet gij in ’t bosch die gevelspits…
Dat slot? Daar woonde hij! –
Het was mijn vader, beste vriend,
Dat huis behoort aan mij!”

Hebt gij mijn vader bijgestaan
In de ure van zijn dood…
Kom, brave, ga dan met mij mee,
En eet voortaan mijn brood”

Is’t mooglijk heer! Zijt gij zijn zoon?
En woont gij op zijn erf?...
‘k Ga met u mee – den pijpekop
Krijgt gij wanneer ik sterf.

de originele "vertaling" uit het Duits naar het Nederlands Hij herschreef het in een Nederlandse versie Waar Pfeffel verhaalt van de strijd tegen de Osmaanse legers, vertaalt van Meurs dit naar de slag bij Waterloo in 1815 waar ook Nederlandse troepen bij betrokken waren.
Het origineel heb ik hier gevonden http://members.casema.nl/jambo1/A_gedic ... penkop.htm

Nog eentje gevonden.

ROOK IS MIJN HOOP; MIJN HOOP IS ROOK

Ik zit hier zomaar een pijpje te roken bij de haard,
met een bedrukt gezicht en de ogen naar de grond,
de elleboog onder het hoofd, en ik zoek in mijn geest
naar de reden waarom het lot me met zoveel wreedheid kwelt.

De hoop die me dagelijks aan het lijntje houdt
(terwijl ik nooit iets heb teruggezien van waarop ik hoopte),
belooft me opnieuw snelle vervulling van al mijn wensen
en maakt mij groter dan een keizer van het oude Rome.

Maar nauwelijks is mijn smeulende tabak verbrand tot stof en as
of ik vind mezelf terug in de toestand van voorheen.
En nauwelijks heb ik de rook zien wegkringelen in de ijle lucht
of je hoort me zeggen dat ik helemaal geen verschil zie
tussen leven in hoop en het roken van een pijpje,
want het één is slechts wind en het ander niets dan rook.

Uit: Thalia, of de geurige zanggoddin, dl 1. (1665).
Overgenomen uit: W.G. van Focquenbroch, Bloemlezing uit de gedichten en brieven, met inleiding en aantekeningen
door C.J. Kuik. Zutphen 1977. Klassiek letterkundig pantheon dl. 207. p. 98.

Het origineel: http://www.fransmensonides.nl/humor_zij2.htm

Fraaie vondsten Animalis!

Mijn tronie op een pijpenkop!
Nu blaast mijn moed zich hoger op;
Want als ik zie de rook wolk zweven,
Is het wierook, aan mijn kunst gegeven:
En blaakt, door jaren, 't dichtvuur zwak,
Mijn hoofd blijft gloeien door tabak.

Bron: Nagelaten gedichten, Volume 2,Nummer 1 Door Cornelis Loots,Hendrik Tollens

Uit de oude doos, maar o zo heerlijk om te lezen.
Dank Animalis voor uw vondsten.

Graag gedaan!

Smoking as a Fine Art

My first introduction to Lady Nicotine was at the innocent age of eight, when, finding a small piece of somebody else's tobacco lying unclaimed on the ground, I decided to experiment with it. Numerous desert island stories had told me that the pangs of hunger could be allayed by chewing tobacco; it was thus that the hero staved off death before discovering the bread-fruit tree. Every right-minded boy of eight hopes to be shipwrecked one day, and it was proper that I should find out for myself whether my authorities could be trusted in this matter. So I chewed tobacco. In the sense that I certainly did not desire food for some time afterwards, my experience justified the authorities, but I felt at the time that it was not so much for staving off death as for reconciling oneself to it that tobacco-chewing was to be recommended. I have never practised it since.

At eighteen I went to Cambridge, and bought two pipes in a case. In those days Greek was compulsory, but not more so than two pipes in a case. One of the pipes had an amber stem and the other a vulcanite stem, and both of them had silver belts. That also was compulsory. Having bought them, one was free to smoke cigarettes. However, at the end of my first year I got to work seriously on a shilling briar, and I have smoked that, or something like it, ever since.

In the last four years there has grown up a new school of pipe- smokers, by which (I suspect) I am hardly regarded as a pipe- smoker at all. This school buys its pipes always at one particular shop; its pupils would as soon think of smoking a pipe without the white spot as of smoking brown paper. So far are they from smoking brown paper that each one of them has his tobacco specially blended according to the colour of his hair, his taste in revues, and the locality in which he lives. The first blend is naturally not the ideal one. It is only when he has been a confirmed smoker for at least three months, and knows the best and worst of all tobaccos, that his exact requirements can be satisfied.

However, it is the pipe rather than the tobacco which marks him as belonging to this particular school. He pins his faith, not so much to its labour-saving devices as to the white spot outside, the white spot of an otherwise aimless life. This tells the world that it is one of THE pipes. Never was an announcement more superfluous. From the moment, shortly after breakfast, when he strikes his first match to the moment, just before bed-time, when he strikes his hundredth, it is obviously THE pipe which he is smoking.

For whereas men of an older school, like myself, smoke for the pleasure of smoking, men of this school smoke for the pleasure of pipe-owning—of selecting which of their many white-spotted pipes they will fill with their specially-blended tobacco, of filling the one so chosen, of lighting it, of taking it from the mouth to gaze lovingly at the white spot and thus letting it go out, of lighting it again and letting it go out again, of polishing it up with their own special polisher and putting it to bed, and then the pleasure of beginning all over again with another white- spotted one. They are not so much pipe-smokers as pipe-keepers; and to have spoken as I did just now of their owning pipes was wrong, for it is they who are in bondage to the white spot. This school is founded firmly on four years of war. When at the age of eighteen you are suddenly given a cheque-book and called "Sir," you must do something by way of acknowledgment. A pipe in the mouth makes it clear that there has been no mistake—you are undoubtedly a man. But you may be excused for feeling after the first pipe that the joys of smoking have been rated too high, and for trying to extract your pleasure from the polish on the pipe's surface, the pride of possessing a special mixture of your own, and such-like matters, rather than from the actual inspiration and expiration of smoke. In the same way a man not fond of reading may find delight in a library of well-bound books. They are pleasant to handle, pleasant to talk about, pleasant to show to friends. But it is the man without the library of well-bound books who generally does most of the reading.

So I feel that it is we of the older school who do most of the smoking. We smoke unconsciously while we are doing other things; THEY try, but not very successfully, to do other things while they are consciously smoking. No doubt they despise us, and tell themselves that we are not real smokers, but I fancy that they feel a little uneasy sometimes. For my young friends are always trying to persuade me to join their school, to become one of the white-spotted ones. I have no desire to be of their company, but I am prepared to make a suggestion to the founder of the school. It is that he should invent a pipe, white spot and all, which smokes itself. His pupils could hang it in the mouth as picturesquely as before, but the incidental bother of keeping it alight would no longer trouble them.

Geschreven door A. A. Milne, de schrijver van o.a. Winnie the Pooh. Een verzameling van zijn collumns vindt men hier: Not that it matters.

Toen ik onlangs nog eens in mijn collectie stripverhalen dook, vanuit mijn kindertijd. Kwam ik de reeks van Urbanus tegen, na daar wat in te bladeren sloeg ik haast achterover. Ervan uitgaande, dat Jos de recordhouder van simultaan pijp roken (ik tel er drie op zijn avatar) is, zag ik daar een zekere Cesar beter doen. 4 rokende pijp in de bek, daarbij drinkende van een stevige dubbele tripel en nog een pijp los in de hand. Ik vrees dat Jos vanaf heden niet meer mag en kan pochen met zijn prestatie. Bij deze vraag ik dan ook om een ongeldigheid van zijn record of een bewijs van een betere prestatie...

Om jullie even bij te praten wat er voorafgaand van dit stripverhaal aan de hand was. Urbanus viert in dit 20ste nummer zijn 20ste striperverhaal jubileum. Daarop beslist de pastoor van het dorp dat het maar eens tijd wordt dat de familie van Urbanus hun leven betert. Cesar (vader) moet het roken van de pijp opgeven alsook het drinken. Eufrazie (moeder) moet haar verslaving van het afborstelen met plumeau van onze lieve vrouw opgeven. En urbanus, die mag geen kwaaie jongensstreken meer uithalen. Uiteraard worden ze compleet gek, vooral Cesar die zijn pijp niet kan missen. Hierop beslist Urbanus, binnen de regels, een pijp in zijn mond en doosje tabak en brandende lucifer voor zijn neus te leggen. Hij moet zich voorstellen dat die 3 elementen verenigd zijn. En verder kan u wel zelf lezen, kijk en geniet!:

Deze aanvraag voor een patent uit 1865 kwam ik bij toeval tegen.
Op onderstaande link het hele document:

http://www.lathes.co.uk/americanlathepa ... 65%20p.pdf

Prachtige aanwinst! Bedankt Immler!

Erg leuk te lezen, tegelijkertijd realiseer ik me ooit zo iets dergelijks
gezien te hebben betreffende de "pijpmesjes".
(de metalen filters die in sommige pijpen zitten en per omgaande
weggegooid dienen te worden)

Leuk dat je die hebt gevonden! Kan iemand zich herinneren een dergelijke pijp ooit tegengekomen te zijn? Of zou het bij een patent gebleven zijn?

Op een oud pijpenrek:

Tevreden zijn en lang te leven,
is wat 't pijpke u kan geven.

Animalis, dat eerste gedicht vind ik prachtig! Doet mij denken aan 'Camouflage' van Stan Ridgway. Zo'n song waar een heel verhaal achter zit. Ik kan er keer op keer naar luisteren. Zo'n gedichten zijn niet vaak meer te vinden in onze moderne poëzie of literatuur...

Dat gedicht doet mij enorm denken aan mijn altijd pijprokende grootoom, die onderwijzer was in De Westhoek, en prachtige verhalen geschreven heeft over de Groote Oorlog (14-18) daar in de streek. Waar hij nooit over schreef of praatte, was dat hij als brancardier aan het front was, samen met zijn beste vriend. Zijn vriend werd voor zijn ogen geraakt door een granaat, en was zodanig toegetakeld (een beetje als in de beginscenes van Saving Private Ryan), dat hij mijn grootoom smeekte om hem uit zijn lijden te verlossen. Die heeft dat ook gedaan. Pas op het eind van zijn leven heeft hij aan een priester/familielid gevraagd 'of hij goed gedaan had, of slecht'. Stel je voor dat je je hele leven met dat gevoel rondloopt...

Dat verhaal werd door jouw gedicht weer helemaal bij mij opgeroepen

In de streek van Ieper en Poperinge leeft de Groote Oorlog nog, en worden de oorlogsmonumenten en kerkhoven grondig onderhouden, 'opdat we het niet zouden vergeten'. Ben ik blij dat ik pas in '67 geboren ben...

Tjonge, ik wist niet dat we zoveel talent hadden!

Proficiat aan de bedenkers!

Op gebotst op het internet:

Johann Sebastian Bach (1685-1750) is far more well known as a composer than a poet.  But in fact he wrote some poetry, including this little ditty about pipe smoking.

Edifying Thoughts of a Tobacco Smoker

Whene’re I take my pipe and stuff it
And smoke to pass the time away,
My thoughts as I sit there and puff it,
Dwell on a picture sad and grey:
It teaches me that very like
Am I myself unto my pipe.
Like me, this pipe so fragrant burning
Is made of naught but earth and clay;
To earth I too shall be returning.
It falls and, ere I’d think to say,
It breaks in two before my eyes;
In store for me a like fate lies.
No stain the pipe’s hue yet doth darken;
It remains white. Thus do I know
That when to death’s call I must harken
My body too, all pale will grow
To black beneath the sod ’twill turn.
Or when the pipe is fairly glowing,
Behold then, instantaniously,
The smoke off into thin air going,
Till naught but ash is left to see.
Man’s frame likewise away will burn
And unto dust his body turn.
How oft it happens when one’s smoking:
The stopper’s missing from the shelf,
And one goes with one’s finger poking
Into the bowl and burns oneself.
If in the pipe such pain doth dwell,
How hot must be the pains of Hell.
Thus o’er my pipe, in contemplation
Of such things, I can constantly
Indulge in fruitful meditation
And so, puffing contentedly,
On land, on sea, at home, abroad,
I smoke my pipe and worship God.

Johann Sebastian Bach

Kijk mensen, DIT vind ik nu een prachtige tekst! (Bach)

Dacht dat de man alleen maar kon componeren...